बझाङका प्रहरी जवान धनबहादुरको दुःखेसो : न सपना पुरा भए न ज्यानलाई सन्चो छ 

तत्कालीन् द्धन्द चर्किएको बेला २०६० साल भदौ ३० गते विद्रोहीसँगको दोहोरो भेडेन्तमा परि सुर्मा गाउँपालिका २ दोगडीका प्रहरी जवना धनबहादुर बोहरा गम्भीर घाइते भए । उनी जिल्ला प्रहरी चौकी डोटीबाट सुरक्षा गस्ती टोलीसँग डोटीको पूर्वीचौकी गाउँपालिकाको साना गाउँ पुग्दा बिद्रोहीसँग दोहोरो झडप भएको हो । झडपमा परि उनको छाती, घाँटी र आँखामा गम्भीर चोट लाग्यो । 

त्यसपछ उनलाई नेपाली सेनाको हेलिकप्टर मार्फत नेपालगञ्ज मेडिकल कलेज लगियो । त्यहाँ उपचारपछि उनको ज्यान त बच्यो तर आँखाको ज्योती र घाउका डोबहरु कहिल्यै नबिर्सिने खत बने । 

अहिले उनलाई प्रहरीको रासनभत्ता र तलब गरि ३५ हजार जति आउँछ त्यसले सदरमुकाम चैनपुरमा बसेर परिवार पाल्न, छोराछोरी पढाउन र आफ्नो नियमित चेकजाँच तथा उपचार गर्न पुग्दैन । उनी अहिले आफू अपांग नभएको भए प्रहरी जवानबाट बढुवा भएर असइसम्म पुग्ने समय भएको बताउँछन् । एकातिर सरकारले प्रहरी जवान सरहको तलबभत्ता मात्रै दिने,  अर्कोतिर चैनपुरमा बसेर परिवार तथा छोराछोरीको लालनपालन र पढाइलेखाइ गर्न नपुग्ने र बेला बेला स्वास्थ्य चेकजाँच गर्न समस्या उनलाई भइरहेको  छ । 

उनको दायाँ आँखा अलिकति देख्ने र बाँया आँखा पटक्कै नदेख्ने समस्या छ । जीवन कालमा देशको सेवा गर्छु भने प्रहरीको जागिरमा आकर्षित भएका बोहरा प्रहरी जवान भएको ४ वर्ष नबित्दै घरमा थन्किन पुगे । अहिले उनको छोराछोरीको पढाई खर्च सरकारले व्यहोरिदिएको भए र आफूलाई केही उपचार खर्च दिए निकै सहज हुने भनाई छ । 
उनी एक लठ्ठीको साहारामा घरभित्र बाहिर गर्ने गर्छन् ।

अस्पताल जाँदा पनि कोही साहार नहुँदा दुःख हुने गरेको उनको दुःखेसो छ । जीवन संगीनी लक्ष्मीदेवी बोहराले घरव्यवहार र छोराछोरी हेर्नु कि आफ्रूलाई हेर्नु भन्दै उनी दुःख पोख्छन् ।